Παρακολουθώντας το παιχνίδι της εθνικής μας με τη Γερμανία μου ήρθε
μια παλιά σκηνή στο μυαλό. Και θυμήθηκα σε συνδυασμό με όλα αυτά που
συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, ίσως με όλα αυτά που συμβαίνουν από την
ώρα που ένα παιδί γεννιέται σ΄αυτό το κόσμο έτσι όπως σήμερα είναι
διαμορφωμένος.
Στην εταιρεία που δουλεύω είμαι αυτό που λένε ο τελευταίος τροχός της
αμάξης σε σχέση με το υπόλοιπο δυναμικό. Δηλαδή πολύ απλά είμαι μια
γραμματέας με καθήκον να κάνω ότι μου λένε (απλές δουλειές) και γύρω μου
βρίσκεται μια ολόκληρη ομάδα μάρκετινγκ που λειτουργεί σε άλλο κόσμο.
Εγώ παίρνω ένα συνήθη μισθό γραμματείας, φεύγω γύρω στις πέντε από το
γραφείο, δεν έχω μπόνους ούτε άλλες παροχές, δεν έχω υποχρέωση να πιάσω
κανένα πλάνο, δεν συμμετέχω στο φρενήρη ρυθμό του γραφείου.
Από ότι την άλλη όμως συμβαίνει ένα παράδοξο. Δεν είμαι η συνήθης γραμματέας. Δηλαδή όταν θέλουν να μάθουν οτιδήποτε εκτός των πλάνων τους, δηλαδή τι συμβαίνει στο κόσμο έξω από τους πίνακες και τους αριθμούς, τρέχουν σε μένα. Μια κι από ότι φαίνεται κανείς δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο, δεν έχουν καιρό να πάνε σινεμά (ή δεν θέλουν) δεν έχουν κάνει καμιά αναζήτηση στη ζωή τους εκτός από αυτά που τους επέβαλε το πτυχίο και στη συνέχεια η εταιρεία.
Ένας διευθυντής λοιπόν μια μέρα μου έκανε μια ερώτηση γεμάτος περιέργεια "πως μπορείς να έχεις τέτοιο επίπεδο μόρφωσης και αντίληψης και να αρκείσαι να σηκώνεις τα τηλέφωνα? Θα
Από ότι την άλλη όμως συμβαίνει ένα παράδοξο. Δεν είμαι η συνήθης γραμματέας. Δηλαδή όταν θέλουν να μάθουν οτιδήποτε εκτός των πλάνων τους, δηλαδή τι συμβαίνει στο κόσμο έξω από τους πίνακες και τους αριθμούς, τρέχουν σε μένα. Μια κι από ότι φαίνεται κανείς δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο, δεν έχουν καιρό να πάνε σινεμά (ή δεν θέλουν) δεν έχουν κάνει καμιά αναζήτηση στη ζωή τους εκτός από αυτά που τους επέβαλε το πτυχίο και στη συνέχεια η εταιρεία.
Ένας διευθυντής λοιπόν μια μέρα μου έκανε μια ερώτηση γεμάτος περιέργεια "πως μπορείς να έχεις τέτοιο επίπεδο μόρφωσης και αντίληψης και να αρκείσαι να σηκώνεις τα τηλέφωνα? Θα
