Περί εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη... Για να σταματήσουν τα ψευτοδιλήμματα και οι εκβιασμοί !

Η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, εντελώς αδύνατη – αφού, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ είναι «ανέκκλητη και τελεσίδικη».

Όποιος δε σκεφθεί ή απειλήσει να εκδιώξει ένα κράτος, με ήπιο ή με επιθετικό τρόπο, οδηγείται αναμφίβολα σε ένα πολύ δύσκολο νομικό πεδίο – επειδή η έννοια «ανέκκλητη» σημαίνει ότι, δεν είναι δυνατή ούτε η καταναγκαστική, ούτε η εθελούσια «αποπομπή μίας χώρας».

Η μοναδική δυνατότητα που υπάρχει, είναι η εθελούσια έξοδος μίας χώρας από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση – επειδή, εάν ένα κράτος δεν είναι μέλος της ΕΕ, δεν μπορεί να είναι μέλος της Ευρωζώνης.

Η έξοδος από την ΕΕ είναι μία μονομερής πράξη. Οι χώρες που θα έβγαιναν θα έχαναν την πρόσβαση στη χρηματοδότηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και στα κοινοτικά διαρθρωτικά ταμεία. Ενδεχομένως θα μπορούσαν να υπάρξουν φιλικές μεταβατικές συμφωνίες ή, έστω, η δυνατότητα για το μέλος που αποχωρεί να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Περιοχή - η οποία δίνει τη δυνατότητα σε χώρες εκτός ΕΕ να έχουν πρόσβαση στην ενιαία αγορά. Όλα αυτά, όμως, θέλουν χρόνο για διαπραγματεύσεις.

Εάν ο στόχος της εξόδου θα ήταν η εισαγωγή ενός εθνικού νομίσματος, αυτό θα έπρεπε να γίνει μέσα σε πολύ λίγες ημέρες - προκειμένου να αποφευχθεί η φυγή κεφαλαίων. Σε αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να συντονίσει και πολλά πράγματα. Η χώρα θα έπρεπε να μεταφέρει όλες τις εσωτερικές συμβάσεις στο νέο νόμισμα, ενώ πιθανότατα δεν θα είχε καμία άλλη επιλογή, από το να κηρύξει πτώχευση (στάση πληρωμών, χρεοκοπία), σε όλες τις υποχρεώσεις της στο εξωτερικό.

Εάν βέβαια όλοι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφωνούσαν να παραβιάσουν τον νόμο και απλά επέτρεπαν την έξοδο ενός μέλους από την Ευρωζώνη, χωρίς να υπάρξει έξοδος από την ΕΕ, εάν δηλαδή όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, λειτουργούσαν παράνομα, δεν θα ασκείτο προφανώς σε κανέναν δίωξη.

Εάν όμως η χώρα, η οποία θα αποχωρούσε από την Ευρωζώνη παρέμενε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε θα εξακολουθούσε να υπόκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Εάν εγκατέλειπε το ευρώ για όλες τις εσωτερικές συμβάσεις, αλλά το κρατούσε για όλες τις συμβάσεις στο εξωτερικό, η συνέπεια θα ήταν ένας καταιγισμός μηνύσεων, οι οποίες θα είχαν πολύ σοβαρή βάση.

Κάθε πολίτης της αποχωρούσας χώρας θα μπορούσε να κινηθεί νομικά εναντίον της κυβέρνησής του - ενδεχομένως εναντίον των κυβερνήσεων και των άλλων κρατών μελών. Η έξοδος δε από την Ευρωζώνη θα συνιστούσε διάκριση λόγω ιθαγένειας - η πιο μεγάλη απαγόρευση, με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τις ανόητες απειλές, σε σχέση με το αυθαίρετο, «εχθρικό» σταμάτημα της χρηματοδότησης των τραπεζών από την ΕΚΤ κλπ., έτσι ώστε να αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να αποχωρήσει μία χώρα από την Ευρωζώνη – γεγονός που είναι απίθανο να συμβεί, ενώ θα οδηγούσε σε ένα απίστευτο χάος όχι μόνο την ένωση, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.

“Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε μία κατάσταση, η οποία θα προκαλούσε τη διάλυση της Ευρωζώνης - έναν γεωπολιτικό και οικονομικό εφιάλτη. Μπορούμε επίσης να φανταστούμε μία κατάσταση, όπου η Ευρωζώνη παραμένει ενωμένη αλλά σε κατάσταση μόνιμης σχεδόν απογοήτευσης. Μπορούμε να φανταστούμε μια κάποια δημοσιονομική ή πολιτική ένωση. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση δυνατόν να φανταστούμε μια κατάσταση επιτυχημένης, αποτελεσματικής και εθελοντικής διαπραγμάτευσης της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη”.

Επομένως, οι εκβιασμοί και οι απειλές του Γερμανού υπουργού οικονομικών ή όποιου άλλου «τρομοκράτη», σε σχέση με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, είναι εντελώς ανόητες και απολύτως κενές περιεχομένου. Οφείλουμε λοιπόν να μην τις λάβουμε σε καμία περίπτωση υπ’ όψιν στις αυριανές εκλογές - ψηφίζοντας χωρίς κανένα φόβο αυτό που ο καθένας θεωρεί σωστότερο για την πατρίδα και για τα παιδιά μας.