Η αξία του στόχου

«Δεν κατάλαβα καλά.»

Ο 40αρης την κοιτούσε σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει, υπολογίζοντας τι ήθελε να ακούσει από αυτόν, κερδίζοντας λίγο χρόνο να σκεφτεί τι θα της έλεγε. Όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν μέχρι εδώ. Τι ήθελε τώρα και πέταξε αυτή την απορία;

Aπό την εξέδρα της η κυρά ξανά έθεσε την ερώτηση, αργά, κατανοητά, επίσημα: «Είναι καλοκαίρι. Βρίσκεσαι σε πολυσύχναστη παραλία με αμμώδες, ρηχή θάλασσα. Επιλέγεις να κολυμπήσεις ολομόναχος προς στα βαθιά ή θα μείνεις στα ρηχά με τους άλλους 100 περίπου παραθεριστές;»

«E …. συνήθως πάω μέχρι εκεί που δεν πατάω αλλά δεν απομακρύνομαι από την παραλία.» Η σταγόνα απ΄τον ιδρώτα που έγλειφε τον δεξί κρόταφο του μάλλον δεν συμφωνούσε μαζί του.

«Σας ευχαριστώ,» του απήντησε, «αλλά δεν μου κάνετε. Μπορείτε να πηγαίνετε.»

Λίγοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται τον συμβολισμό του να αφήνεις τη στεριά και να πορεύεσαι προς το άπατο.  Το να αφήνεις τον βούρκο που δημιουργείται στα ρηχά από πεταμένα πλαστικά κυπελλάκια, ούρα, φύκια και άμμο που εκατοντάδες πόδια ανασηκώνουν καθώς υδροβατούν πάνω στα τετριμμένα μονοπάτια της θαλάσσης, βούρκος που δημιουργείται από απολίτιστους αγροίκους που φτύνουν και φυσάνε τη μύτη τους. Είναι μια συνειδητή απόφαση αποστροφής μιας κοινωνίας που αποκαλεί τη λέρα φυσική ανάγκη, τον εκσυχρονισμό επιθυμητή εξέλιξη, την ομογενοποίηση αλτρουισμό.

Πόσοι είναι οι αδιόρθωτα ρομαντικοί που ριψοκινδυνεύουν τα πάντα για να χαρούν λίγες στιγμές γαλήνης; Πόσοι αγαπάνε πια αυτό που τους δόθηκε χωρίς φραμπαλά και τεχνητά χρώματα; Πόσοι απλά θέλουν να ξεφύγουν απ’ το έκτρωμα που κατάντησε η κοινωνία δίνοντας μάχη με υποθαλάσσια ρεύματα που θέλουν να τους κρατήσουν μακριά απ’ την γαλάζια γαλήνη του φυσικού, του φυσιολογικού, του ανεπιτήδευτου;

Λίγοι τολμούν πια να ομολογήσουν πως η κατάσταση είναι χάλια. Προτιμούν το σίγουρο και ας είναι αυτό το σίγουρο βόθρος. Εκεί θα κάτσουν, στα ρηχά μαζί με τον λιγδιάρη που τρίβει τις αμασχάλες του ή τινάζει την πιτυρίδα του μέσα στο νερό.

Λίγοι τολμούν γιατί λίγοι γνωρίζουν την αξία του στόχου.

Μακάρι περισσότεροι να είχαν πίστη στην ίδια τους την δύναμη, στην αντοχή τους, να είχαν αυτοπεποίθηση πως μπορούν να ξεπεράσουν τον φόβο που έχουν για το άγνωστο. Ο δρόμος είναι δύσκολος προς τον απέραντο ορίζοντα, αλλά η θάλασσα είναι πάντα εκεί να σε κάνει να νιώθεις ανάλαφρος, αρκεί να το θυμάσαι όταν θαρρείς πως χάνεσαι.

«Μα έχω όλα τα απαιτούμενα προσόντα!» επέμενε έκπληκτος ο 40αρης.

«Ναι, το γνωρίζω, μα αμφισβητώ την ακεραιότητα όσων φοβούνται να κολυμπήσουν στα βαθιά. Λυπάμαι πολύ,» του είπε η Ελλάδα καθώς του έδειχνε την πόρτα της εξόδου.