Περί βελονισμοῦ καί ὁμοιοπαθητικῆς (επιστήμη ή απάτη;)

Οι του Κλασικού Κινεζικού Βελονισμού των παλαιότερων εποχών, ασπάζονταν την ύπαρξη των «13 Κουέι». Δηλαδή των «κακών δαιμόνων», τους οποίους έπρεπε να εξοντώσουν με τις βελόνες, εισάγοντάς τις στα «13 Χουέ» (δηλαδή στα «13 σημεία» εισόδου αυτών των «δαιμόνων» στον οργανισμό) για να θεραπεύουν έτσι τους αρρώστους. Αργότερα, όταν στην Κίνα ενστερνίσθηκαν το φιλοσοφικό σύστημα του Ταοϊσμού, προέκυψε ο Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός, με τα Γιν και τα Γιανγκ ως τους δύο «ενεργειακούς πόλους». Τον Γιν ως τον αρνητικό και τον Γιανγκ ως τον θετικό πόλο. Οι οποίοι και αποτελούν τις δύο βασικές «Αρχές» της μυθικής φιλοσοφίας του Ταοϊσμού. Κατά τον οποίο, αυτές οι δύο «αρχές» δημιουργούντον Ουρανό (είναι ο «Πατέρας»), τη Γη (είναι η «Μητέρα») καιτον Άνθρωπο (είναι ο «Υιός»), ο οποίος κατά τον Ταοϊσμό «κινείται» μεταξύ Ουρανού και Γης. Οι δύο αυτές «αρχές» Γιν και Γιανγκ βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά και σε συνεργασία, χάρη στο Μεγάλο Νόμο του Τάο, που είναι η «Τρίτη Αρχή». Η οποία συγκροτείται από την ποσοστιαία συμμετοχή του Γιν και του Γιανγκ, για να συναποτελέσουν το «Όλον». Απ’όπου, «ολιστικός» και ο Βελονισμός. Αυτά αποτελούν τη φιλοσοφία του. Το πώς γίνεται η διάγνωση των νόσων, το πώς αναγνωρίζεται το πάσχον όργανο (από την ποιότητα των 24 ποικιλιών του σφυγμού, όπως ισχυρίζονται, και από τις μεταβολές στη χροιά διαφόρων περιοχών του προσώπου), όπως και το πώς γίνεται η
πρόγνωση για την αρρώστια, αλλά και η πρόβλεψη για μια θανατηφόρα έκβαση της κάθε αρρώστιας, είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες του χρόνου είτε για ένα άρθρο είτε για μία συνοπτική μελέτη. Υπάρχει άλλωστε γι’αυτά, βιβλίο ολόκληρο.

 

Είναι το 3ο βιβλίο της «Ιεράς Βίβλου» του Βελονισμού (Βλ.6, 27). Τα «σημεία» του βελονισμού για την κάθε ασθένεια είναι διαφορετικά, ανάλογα και με τις ώρες της ημέρας, τις εποχές του έτους, τα καιρικά φαινόμενα και πολλούς άλλους παράγοντες. Αρχικώς ήταν 13, όσοι δηλαδή και οι «κακοί δαίμονες» -τα «Κουέι»- για την πρόκληση των διαφόρων ασθενειών. Έγιναν αργότερα 365 (όσες είναι οι ημέρες του έτους) και ήδη αριθμούνται σε περισσότερα από 3.500. Τα οποία κατανέμονται σε 12 θεωρητικούς «μεσημβρινούς» (όσοι και οι μήνες του έτους). Χωρίς όμως ουδεμία σχέση των «μεσημβρινών» αυτών με την ανατομική θέση ή την πορεία των νεύρων. Όπως και, χωρίς ουδεμία οργανική υπόσταση συσκευών υποδοχής ερεθισμάτων στα σημεία του βελονισμού, αλλά και χωρίς τις οποιεσδήποτε μεταβολές, είτε φυσιολογικές, είτε φυσικοχημικές, είτε φυσικοηλεκτρικές, στα σημεία του βελονισμού.

Οι θεωρίες προς ερμηνεία της δράσεως του βελονισμού διαδέχονται η μία την άλλη, αφ’ότου οι Δυτικοί Βελονιστές αποστασιοποιήθηκαν από τον Κλασικό Κινέζικο Βελονισμό. Και, με την «άνθιση του ηλεκτρισμού τον 19ο αιώνα», πέρασαν στις διάφορες θεωρίες ερμηνείας του βελονισμού δια του ηλεκτρισμού, και προοδευτικώς στην εφαρμογή του «ηλεκτροβελονισμού». Αργότερα ανέπτυξαν τη θεωρία της «Διαδερμικής Νευρικής Διέγερσης» (Transcutaneous Nerve Stimulation –T.N.S. ή «τενς», από τα αρχικά των λέξεων αυτών στην αγγλική), εισάγοντας λεπτέςπλέον βελόνες στο δέρμα. Τελευταίως επενόησαν την«νευρωνική θεωρία», με τη λειτουργία των νευρομεταβιβαστών. Διατηρούν όμως και με αυτήν τα ίδια ακριβώς βελονιστικά σημεία, κατατεταγμένα και πάλι στους ίδιους 12 θεωρητικούς «μεσημβρινούς». Το πώς εκτελείται ο βελονισμός και το πώς ερμηνεύουν αυτά τα οποία επιδιώκουν δια του βελονισμού, για την περιγραφή τους χρειάζεται και γι’αυτά άλλο ένα βιβλίο. Τα αποτελέσματα της βελονιστικής θεραπευτικής, εκτιμώμενα με επιστημονικές μεθόδους αξιολογήσεως, δεν είναι ανώτερα από εκείνα με τα εικονικά φάρμακα, ή placebo, ή ψευδο-φάρμακα. Κατά την Επιστημονική Ιατρική μάλιστα, τα αποτελέσματα της θεραπευτικής αυτής είναι προϊόν αυθυποβολής ή της προσδοκίας, δηλαδή περισσότερο της ελπίδας ιάσεως. Επικαλούνται τελευταίως και τις ενδομορφίνες. Χρειάζονται όμως και γι’αυτές, οι κατάλληλες και επαρκείς αποδείξεις. Τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται με το Βελονισμό, έχουν πρωτοπεριγραφεί από το διάσημο της εποχής του βελονιστή Πιεν Τσιουεν (403-321 π.Χ.) στο βιβλίο του Nan King, με τα 81 «Δυσχερή Προβλήματα του Βελονισμού» (Μετάφραση Φ.Π. Ρώσση, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1995). Το περισσότερο όμως ενδιαφέρον με το βελονισμό, είναι στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες οι βελονιστές ασχολούνται π.χ. μόνον με την αντιμετώπιση του πόνου (κυρίως, άλλωστε με αυτόν) χωρίς να μελετούν τον άρρωστο για την ανεύρεση της αιτίας του πόνου, και χωρίς να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της αρρώστιας η οποία προκαλεί τον πόνο (ή κάποιο άλλο ενόχλημα, π.χ. μία ζάλη, έναν ίλιγγο και διάφορα άλλα). Στις περιπτώσεις αυτές η ασθένεια παραμελείται και, ανεξέλεγκτη πλέον, συνεχίζει την πορεία της, με προφανείς τους κινδύνους για την υγεία και τη ζωή του αρρώστου. Είναι ένα γεγονός το οποίο μπορεί να συμβεί με τους «πρακτικούς» βελονιστές οι οποίοι δεν είναι γιατροί. Και είναι γνωστό ότι ο Βελονισμός δεν ασκείται μόνον από γιατρούς. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να δηλώσει Βελονιστής. Και στην Ελλάδα, πολλοί από τους βελονιστές είναι πρακτικοί, δηλαδή μη γιατροί. Έτσι και αναφέρθηκαν κατηγορίες εις βάρος βελονιστών για «αγυρτεία, απάτη, τσαρλατανισμό και κομπογιανιτισμό». Οι βελονιστές του Κλασικού και Παραδοσιακού Κινεζικού Βελονισμού υποστηρίζουν ότι, με τις βελόνες τους «συνδέουν την παγκόσμια ενεργειακή δύναμη» με την διαταραγμένη εσωτερική ζωτική δύναμη των Γιν και των Γιανγκ του αρρώστου, η οποία κατ’αυτούς συνιστά την αρρώστια. Και, για να τον θεραπεύουν, ενεργούν ως «δίαυλος», ως οι μεσάζοντες (Medium). Ο Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός όμως, θεμελιωμένος στον Ταοϊσμό, στην πρακτική εφαρμογή του, έχει άμεση σχέση με τις Ινδουιστικές Θρησκείες.Ο Βελονισμός επιβλήθηκε στην Κίνα προ αρχαιοτάτων χρόνων,από τον μυθικό Αυτοκράτορα Χοάνγκ Τι (Hoang Ti), τον επιλεγόμενο και «Κίτρινο Αυτοκράτορα». Ο οποίος, στο διάγγελμά του, έλεγε και το εξής: «Θέλω από εδώ και εμπρός, αντί για τα διάφορα γιατροσόφια, να χρησιμοποιούνται μόνο βελόνες από μέταλλο, για να επαναφέρουν την υγεία στον άρρωστο λαό μου». Στον «Κίτρινο Αυτοκράτορα» αποδίδεται και το βιβλίο Νέι Κινγκ(Nei King) η «Ιερά Βίβλος» του Βελονισμού.Ο Βελονισμός λοιπόν, θεμελιωμένος πάνω στη φιλοσοφία του Ταοϊσμού των Κινέζων, η οποία έχει αναχθεί σε θρησκεία με προεκτάσεις και σε διάφορες Ινδουϊστικές θεότητες, θα πρέπει να ενδιαφέρει άμεσα την Εκκλησία μας, για την προστασία των πιστών της από ολισθήματα. 

-

Το «Εθνικό Συμβούλιο Ενάντια σε Απάτες Υγείας» στην Αμερική επισημαίνει ότι «ο βελονισμός αποτελεί αναπόδεικτη μορφή θεραπείας… η θεωρία και η πρακτική του βασίζονται σε πρωτόγονες και φανταστικές ιδέες για την υγεία και την ασθένεια, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τη σύγχρονη επιστημονική γνώση… τα θεωρούμενα ως αποτελέσματα του βελονισμού πιθανώς οφείλονται σε συνδυασμό προσδοκίας, υποβολής, συντελεστικής εξαρτημένης μάθησης και άλλων ψυχολογικών μηχανισμών». Επίσης, τονίζεται ότι: η ζωτική «ενέργεια» Chi ή Qi δεν έχει βάση στην ανθρώπινη φυσιολογία· οι μεσημβρινοί είναι ανύπαρκτοι και οι θέσεις τους δεν σχετίζονται με εσωτερικά όργανα άρα ούτε με την ανατομία· τα σημεία βελονισμού είναι επίσης υποθετικά και μάλιστα οι διάφοροι βελονιστικοί χάρτες δίνουν διαφορετικές θέσεις για τα σημεία βελονισμού· ο ωτοβελονισμός που βασίζεται στην αντίληψη ότι το σώμα και τα όργανα απεικονίζονται στο αυτί επίσης δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Παρόμοιες αντιλήψεις ότι ένα μέρος του σώματος είναι «χάρτης» εσωτερικών οργάνων συναντώνται και στην ιριδολογία (η ίριδα του ματιού θεωρείται ο «χάρτης») και στην ρεφλεξολογία (το πέλμα του ποδιού θεωρείται ο «χάρτης»). Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν ευσταθούν επιστημονικά.

- Η ρεφλεξολογία «βασίζεται σε μια παράλογη θεωρία και δεν έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει την πορεία οποιασδήποτε ασθένειας… Οι ισχυρισμοί ότι η ρεφλεξολογία είναι αποτελεσματική για τη διάγνωση ή τη θεραπεία ασθενειών πρέπει να αγνοούνται».

- Η αγιουρβέδα, αρχαία «θεραπευτική» μέθοδος του θρησκευτικού συστήματος του Ινδουισμού, στηρίζεται σε προ-επιστημονικές, κοσμολογικές αντιλήψεις που ακόμα και όταν συνδυαστούν με κάποια επιστημονικά στοιχεία, καταλήγουν σε μία πρακτική που στην καλύτερη περίπτωση δεν έχει καμία αποδεδειγμένη αξία, και, στη χειρότερη, κρύβει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.

- Το τσι-κουνγκ και το σιάτσου είναι επίσης βασισμένα στις μεταφυσικές υποθέσεις της Παραδοσιακής Κινεζικής Ιατρικής περί -μη ανιχνεύσιμης επιστημονικά- ζωτικής «ενέργειας» Chi ή Qi, την οποία οι ασκούντες τις τεχνικές αυτές, προσπαθούν να χειραγωγήσουν, ώστε να επέλθει έτσι θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η επιστημονική βάση αυτών και των συναφών πρακτικών είναι ανύπαρκτη.

- Η οστεοπαθητική ξεκίνησε ως «ψευδοεπιστημονικό σύστημα», αφού η θεωρία του ιδρυτή της ότι το τράνταγμα του σώματος και ο χειρισμός της σπονδυλικής στήλης θεραπεύει πλήθος ασθενειών, δεν επικυρώθηκε επιστημονικά. Οι οστεοπαθητικοί χειρισμοί γίνονται «για να ενισχυθούν οι αυτοθεραπευτικές δυνάμεις του σώματος. Η τεχνική βασίζεται στην ιδέα ότι υπάρχει μια μυοπεριτονιακή συνέχεια που συνδέει κάθε μέρος του σώματος με όλα άλλα». Οι χειρισμοί μπορεί να βοηθούν τους μυς να χαλαρώσουν, αλλά «δεν επανα-ευθυγραμμίζουν τους μυς και τα οστά» και η «οστεοπαθητική θεραπεία δεν έχει κανένα αποδεδειγμένο αποτέλεσμα στη γενική υγεία των ανθρώπων». Επιπλέον, οι ισχυρισμοί της λεγόμενης «κρανιακής οστεοπαθητικής» ή «κρανιοϊερής θεραπείας» περί ανίχνευσης ενός «κρανιοϊερού ρυθμού» στο κρανίο τον οποίο μπορεί να αισθανθεί, να μετρήσει και να διορθώσει ο «ειδικός θεραπευτής» είναι καθαρά υποκειμενικοί και στερούνται επιστημονικής βάσης και τεκμηρίωσης».
- «Προβλήματα που μπορούν να αποβούν μοιραία έχουν προκληθεί από θεραπείες όπως ο βελονισμός, η ομοιοπαθητική και η χειροπρακτική, αναφέρει μια μελέτη… [Επίσης, οι σχετικές σοβαρές παρενέργειες που επισημαίνονται και] που περιλαμβάνουν νευρικές βλάβες, συμπίεση του νωτιαίου μυελού και επιδείνωση της υπάρχουσας κατάστασης, είναι αποτέλεσμα των "χειρισμών" της σπονδυλικής στήλης, συνήθως λόγω χειροπρακτικών ή οστεοπαθητικών τεχνικών, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο International Journal of Risk and Safety in Medicine».
- Η «Επιτροπή για την Επιστημονική Διερεύνηση Υπερφυσικών Φαινομένων» έστειλε ομάδα μελέτης στην Κίνα, με σκοπό τη διερεύνηση μεθόδων τηςΠαραδοσιακής Κινεζικής Ιατρικής (TCM) όπως ο βελονισμός, η μοξοθεραπεία, η βοτανοθεραπεία, το τσι-κουνγκ κ. α. Η αποστολή παρατήρησε και συζήτησε με θεραπευτές TCM, είδε πώς εξασκείται η TCM στα επίσημα κέντρα του Πεκίνου, αλλά συμμετείχε και στις εργασίες της «Κινέζικης Ένωσης Επιστήμης και Τεχνολογίας», η οποία πολεμά την ψευδοεπιστήμη στην Κίνα, και στη συνέχεια δήλωσε στην αναφορά της ότι πολλές από τις μεθόδους της TCM στηρίζονται στην «ομοιοπαθητική μαγεία», στη «μαγεία εξ επαφής», στο «μυστικισμό και σε μαγικούς τρόπους σκέψεις» που «είναι ντροπή για την επιστημονική κοινότητα στο σύνολό της».

Η ομοιοπαθητική, σύμφωνα με ειδικούς μελετητές, Χριστιανούς αλλά και αθεϊστές ή σκεπτικιστές βασίζεται στην ομοιοπαθητική μαγεία. Η βασική αρχή της είναι ότι τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια. Ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής, ο Σαμουήλ Χάνεμανν, λέει ότι ανακάλυψε με διαλογισμό πως η «άριστη θεραπεία βρίσκεται στην αρχή: Για να θεραπεύεις ήπια, γρήγορα, βέβαια και μόνιμα, διάλεγε για κάθε περίπτωση αρρώστιας ένα φάρμακο, που μπορεί να προκαλέσει όμοια πάθηση (όμοιον πάθος) σαν αυτό που πρόκειται να θεραπεύσει»! Η ομοιοπαθητική πιστεύει στην ύπαρξη μιας «πνευματικής δύναμης» — που αποκαλείται και «ζωτική ενέργεια» ή «ζωτική αρχή» — η οποία δήθεν «ζωοποιεί όλα τα ζωντανά πλάσματα» και η οποία όταν διαταραχθεί οδηγεί στην ασθένεια. Αυτό είναι «το μεταφυσικό δόγμα του βιταλισμού, ο οποίος πρεσβεύει ότι οι ζωντανοί οργανισμοί κατέχουν μια μη υλική εσωτερική δύναμη ή ενέργεια, που τους χαρίζει την ιδιότητα της ζωής». Η πίστη σε μια τέτοια δύναμη ή ενέργεια που διαπερνά τα πάντα βρίσκεται βέβαια «στον πυρήνα του αποκρυφισμού». Ο Χάνεμανν έλεγε ότι «οι παθήσεις των ανθρώπων δεν βασίζονται σε υλικό ερέθισμα, δηλαδή σε νοσογόνο ύλη, αλλά ότι είναι μόνο πνευματοειδείς (δυναμικές) διαταραχές της πνευματοειδούς δύναμης (της ζωτικής αρχής, της ζωτικής δύναμης) που ζωογονεί το σώμα του ανθρώπου». Ή πιο απλά, κατά το δάσκαλο της ομοιοπαθητικής Γεώργιο Βυθούλκα, «οι αιτίες των ασθενειών δεν είναι υλικές, αλλά ενεργειακές». Αυτή η μη ανιχνεύσιμη επιστημονικά «ενέργεια» η οποία βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με τον όρο ενέργεια της Φυσικής ή της Χημείας, αυτή η «πνευματοειδής δύναμη», η γνωστή και ως «ζωτική ενέργεια, ζωτική δύναμη, συμπαντική ενέργεια, πράνα, αστρικό φως, οργόνη, βιοενέργεια...», «κουνταλίνι», «κι, τσι»... αποτελεί τη βάση των περισσοτέρων εναλλακτικών «θεραπειών», οι οποίες θεωρούν ότι η υγεία καθορίζεται από τη ροή αυτής της ενέργειας.

Μια άλλη βασική αρχή της ομοιοπαθητικής είναι και η δυναμοποίηση, εκείνη δηλαδή η διαδικασία που καθιστά μια ουσία ομοιοπαθητικό φάρμακο. Η δυναμοποίηση ορίζεται ως η διαδικασία «αραίωσης και κρούσης (δόνησης)» της ουσίας. Αυτή η αραίωση επαναλαμβάνεται τόσες φορές ώστε συχνά να μην υπάρχει ούτε ίχνος της αρχικής ουσίας. Ακούγεται απίστευτο αλλά κατά την ομοιοπαθητική «όσο περισσότερο αραιώνεται και δονείται μια ουσία, τόσο περισσότερο αυξάνεται η θεραπευτική της δράση, ακόμα και πέρα από το σημείο όπου κανένα πια μόριο της αρχικής ουσίας δεν υπάρχει»! 

Δηλαδή «Εκτός κι αν οι νόμοι της χημείας λειτουργούν ανάποδα, τα περισσότερα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι πολύ αραιωμένα για να έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα στη λειτουργία του οργανισμού». Τότε πώς θεραπεύουν; Μήπως το νερό έχει μνήμη και θυμάται τις ουσίες που διαλύθηκαν σ' αυτό; Έγινε —κυριολεκτώ— κι αυτή η απόπειρα εξήγησης της δράσεως του ομοιοπαθητικού φαρμάκου! Κατά τους ομοιοπαθητικούς θεραπεύουν, γιατί «μόνο η ελάχιστη δόση μπορεί να περιέχει την καθαρή, φανερή, πνευματοειδή φαρμακευτική δύναμη και να επιδρά τόσο πολύ» και γιατί με τη δυναμοποίηση «δυνάμεις κρυμμένες και αποκοιμισμένες... στα ακατέργαστα φάρμακα αναπτύσσονται και ενεργοποιούνται σ' έναν απίστευτο βαθμό». Απροκάλυπτα γίνεται λόγος για «μαγική, ιαματική δύναμη των φαρμάκων που παρασκευάστηκαν (δυναμοποιήθηκαν) με την ομοιοπαθητική» και για το ότι «το τρίψιμο της φαρμακευτικής ύλης και η δόνηση του διαλύματός της (δυναμοποίηση)... εκπνευματίζει την ύλη».
 
Όλα αυτά μας οδηγούν στα εξής δυο συμπεράσματα: 
 
α) με την απλή λογική σκεπτόμενοι, η ομοιοπαθητική μοιάζει να είναι τσαρλατανισμός, καθαρή απάτη· 
 
β) θεολογικά σκεπτόμενοι, αν ασχολούνται με πνευματικές δυνάμεις και δεν επικαλούνται τον ένα αληθινό Θεό, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Όσον αφορά στο πρώτο συμπέρασμα ας προσέξουμε τα εξής. Ο καθηγητής Παθολογίας Αθανάσιος Αβραμίδης που έχει ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα τονίζει ότι «είναι πολύ επικίνδυνο να θεραπεύεις πραγματικούς αρρώστους με φαρμακοδυναμικώς αδρανείς ουσίες». Ο καθηγητής Πνευμονολογίας, Παναγιώτης Μπεχράκης δηλώνει: «Η θεσμοθετημένη αναρχία με τη χρήση των αποκαλούμενων φαρμάκων, χωρίς καμιά προηγούμενη έγκριση από τον ΕΟΦ, πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι δυνατόν σκευάσματα να θεωρούνται αδρανή όσον αφορά την επικινδυνότητά τους και αποτελεσματικά όσον αφορά τις ευεργετικές επιδράσεις τους». Οι καθηγητές Αβραμίδης, Μπεχράκης και ο διδάκτωρ Ιατρικής Γεώργιος Ιεραπετριτάκης έχουν εκπονήσει έρευνα «5000 σελίδων για τις ανορθόδοξες θεραπευτικές μεθόδους (ΑΝΘΕΜ)», όπως τις χαρακτηρίζουν. Στα συμπεράσματά τους επισημαίνουν ότι «σε θεωρητικό επίπεδο όλες οι ΑΝΘΕΜ τείνουν στην επαναφορά μεθόδων προεπιστημονικής ιατρικής... Ο θεραπευτής στις διάφορες ΑΝΘΕΜ δεν έχει ρόλο ιατρού, με την επιστημονική έννοια του όρου, αλλά λειτουργεί ως ενδιάμεσος μεταξύ κάποιας ενεργειακής δύναμης και του αρρώστου». Η «Ομάδα Μελέτης Προβλημάτων Ιατρικής Ηθικής» από τη Θεσσαλονίκη επίσης διαπιστώνει την έλλειψη επιστημονικής βάσεως της ομοιοπαθητικής. Σχετικά μάλιστα με την πολύ βασική θεωρία της ομοιοπαθητικής, τη θεωρία των μιασμάτων—το μίασμα ορίζεται ως «ένα μπλοκάρισμα ή μια παραμόρφωση της φυσιολογικής ροής της ενέργειας» που δεν μπορεί, κατά τους ομοιοπαθητικούς, να τροποποιηθεί και να βελτιωθεί με τίποτα στον κόσμο, εκτός από το ομοιοπαθητικό φάρμακο— η προαναφερθείσα Ομάδα ιατρών παρατηρεί πως η θεώρηση ότι «τα χρόνια νοσήματα οφείλονται στην ύπαρξη των «μιασμάτων» (ψωρικού, σιφυλιδικού και συκωτικού ή γονορροϊκού), τα οποία μεταδίδονται, πνευματικώ τω τρόπω, από γενεάς εις γενεάν όχι μόνο στερείται επιστημονικής βάσεως, αλλά επαναφέρει Μεσαιωνικές δοξασίες περί της αιτιο-παθογενείας των νόσων». Κατά τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών «η Ομοιοπαθητική δεν αποτελεί επιστήμη», ο δε Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος από την ίδρυσή του ακόμα απαγόρευσε στα μέλη του την οποιαδήποτε σχέση με την ομοιοπαθητική. Σήμερα, το Εθνικό Συμβούλιο Ενάντια σε Απάτες Υγείας (ΝCΑΗF) στην Αμερική καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να πληροφορήσει υπεύθυνα τον κόσμο για την ψευδοεπιστημονικότητα, την αναποτελεσματικότητα ή και τους κινδύνους μεθόδων όπως η ομοιοπαθητική, ο βελονισμός, η φυσιοπαθητική (naturopathy) κ.ά.

Τώρα πώς κάποιοι μιλούν για θεραπείες; Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, οι «θεραπείες» μπορεί να οφείλονται σε: 

1) λανθασμένη διάγνωση (η ασθένεια δεν υπήρξε ποτέ) 

2) ύπαρξη αυτοϊώμενων, κυκλικών νοσημάτων 

3) κάποια άλλη θεραπεία που χρησιμοποιήθηκε μαζί με την ομοιοπαθητική 

4) το φαινόμενο του placebo ή εικονικού φαρμάκου.

Επιπλέον, οι Χριστιανοί έχει σημασία να προσέξουν τα ακόλουθα: Οι ομοιοπαθητικοί δυναμοποιούν (δηλαδή αραιώνουν και κρούουν) τα φάρμακά τους για να «μπορούν να φτάσουν μέχρι την απλή ουσία», την οποία ταυτίζουν με την ουσία του «θεού». «Κατά την Ομοιοπαθητική λοιπόν η δράση του φαρμάκου οφείλεται στις απόκρυφες θείες ιδιότητες της ύλης». Υπάρχει δηλαδή μια «επικρατούσα τάση πανθεϊσμού [που] τοποθετεί το Θεό παντού, σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, φυτό, λουλούδι, κύτταρο ακόμα και στο ομοιοπαθητικό φάρμακο». Ακόμα, οι ομοιοπαθητικοί μιλούν για τη «φαρμακολογία της "ψυχής" του ομοιοπαθητικού φαρμάκου» και λένε ότι «το φάρμακο μόνο του γνωρίζει τον ασθενή, καλύτερα από το γιατρό, καλύτερα και από τον ίδιο τον ασθενή... Ούτε ο ασθενής ούτε ο γιατρός έχει τόση σοφία ή γνώση»! Και απροκάλυπτα δηλώνουν ότι «η ομοιοπαθητική βοηθά ν' ανοίξουν τα ανώτερα πνευματικά κέντρα του ανθρώπου» «για να εισρεύσει από εκεί η πνευματική και ουράνια ενέργεια». Εν ολίγοις η ομοιοπαθητική εφαρμόζει τη «θεραπεία» της μέσω «πνευματικών ιδιοτήτων» του φαρμάκου της, το οποίο γίνεται θεός, και μέσω ελέγχου της «παγκόσμιας/συμπαντικής/πνευματικής ενέργειας». Όμως, η συγκέντρωση ή η ενεργοποίηση πνευματικής ενέργειας και η χρησιμοποίησή της για την επίτευξη κάποιου στόχου αποτελεί χαρακτηριστικό της μαγείας. Δεν θα πρέπει όλα αυτά να μας προβληματίσουν; Γιατί όλη αυτή η εκτενής χρήση «απόκρυφου λεξιλογίου και ιδεών διαποτισμένων με ανατολικές φιλοσοφίες όπως ο Ινδουισμός»; Τι δουλειά έχουν οι επαινετικές αναφορές στον διαλογισμό και οι αναφορές για την δήθεν ύπαρξη «αιθερικού ή αστρικού σώματος ή βιοενέργειας» σε κείμενα «Ιατρικής»; Και τι μπορεί να σημαίνει ότι ο εμπνευστής της ομοιοπαθητικής, ο Χάνεμανν, υπήρξε μεταξύ άλλων και οπαδός του μέντιουμ Εμμανουήλ Σουέντεμποργκ; Δυστυχώς, η ομοιοπαθητική, σύμφωνα με όσους την έχουν γνωρίσει ή μελετήσει βαθιά, είναι αναμφίβολα θεμελιωμένη στον αποκρυφισμό, θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηρισθεί και ως αποκρυφισμός που προσπαθεί να αποκτήσει επιστημονικό προσωπείο. Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος την είχε περιλάβει το 1995 στη σειρά των βιβλίων του για τον αποκρυφισμό. Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος έκανε, από το 1991, σειρά εκπομπών-έρευνας στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος για την ομοιοπαθητική, το βελονισμό και λοιπές πρακτικές και κατέληξε το 1994 λέγοντας τα εξής: «Το μόνο που μπορεί να κάνει η Εκκλησία σε τέτοιες προβληματικές είναι να ζητήσει να μην υπάρχει σκοταδισμός στην επιστήμη... Η εντύπωσή μας μέχρι τώρα είναι, η προσωπική μας [εντύπωση], πως λέμε για την ώρα ένα μεγάλο όχι στην ομοιοπαθητική ιατρική». Για να συμπληρώσει το 1995, μετά από νεότερα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν: «όχι στις περιττές θαυματολογίες και όχι στον αποκρυφισμό μεσ' στο χώρο της Ιατρικής». Η «Πρωτοβουλία Γονέων Βορείου Ελλάδος για την Προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού, της Οικογενείας και του Ατόμου» έθεσε σε κυκλοφορία το 1998 ένα πολύ τεκμηριωμένο βιβλίο που καταδεικνύει «το ασυμβίβαστο της Ομοιοπαθητικής με την Ορθόδοξη πίστη . Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή «δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και το δαιμονικό στοιχείο στις "θεραπείες", αφού η ομοιοπαθητική «ενώ δεν έχει καμιά επιστημονική βάση, έχει σαφέστα τη θεμελίωση στο χώρο του αποκρυφισμού και των ανατολικών θρησκειών». Επίσης, «είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να δράσει η ομοιοπαθητική, όπως και οι υπόλοιπες "εναλλακτικές θεραπείες της Νέας Εποχής" ...ως γέφυρα που θα οδηγήσει ανύποπτους χριστιανούς στις ανατολικές θρησκείες, αμβλύνοντας σε πρώτη φάση, το ορθόδοξο αισθητήριο τους». Αλλά και στο εξωτερικό ο ερευνητής Dr David Brown τονίζει ότι η εισροή της πνευματικής ενέργειας στην οποία στοχεύει η ομοιοπαθητική, όπως δηλώνουν κορυφαίοι δάσκαλοί της, αποτελεί δαιμονική κατάσταση. Ο Dr David Brown καταλήγει πως παρά τη συγκάλυψη της αποκρυφιστικής διάστασης «Οι πρακτικές της ομοιοπαθητικής μπορούν και πράγματι ανοίγουν την πόρτα του μυαλού σε δαιμονικές επιρροές». Στο ίδιο συμπέρασμα φτάνει και ένας άλλος ερευνητής, ο Χριστιανός γιατρός H.J.Bopp, ο οποίος χαρακτηρίζει την ομοιοπαθητική επικίνδυνη και επισημαίνει ότι «η επίδραση του αποκρυφισμού στην ομοιοπαθητική μεταδίδεται στον άνθρωπο, οδηγώντας τον συνειδητά ή ασυνείδητα σε δαιμονική επήρεια» — λέει μάλιστα ενδεικτικά ότι «συναντούμε συχνά νευρική κατάθλιψη σε οικογένειες που χρησιμοποιούν ομοιοπαθητικές θεραπείες». Στο ίδιο συμπέρασμα φαίνεται ότι είχε φτάσει, χωρίς να χρειαστεί μάλλον να μελετήσει τα ομοιοπαθητικά συγγράμματα, και ο γέροντας Παΐσιος, ο οποίος χαρακτήριζε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ως «δαιμονικό υποκατάστατο του αγιασμού». Αλλά και ο γέροντας Πορφύριος «δεχόταν μόνο την κλασική Ιατρική» και απέτρεπε τα πνευματικά του παιδιά τόσο από την ομοιοπαθητική, όσο και από τον βελονισμό, χαρακτηρίζοντάς τα «δαιμονικά πράγματα».

anti-aisthitika