Εκλογική φρενίτιδα

Το Σύνταγμα του Κράτους στο Άρθρο 53 ορίζει? «1. Oι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών. Mόλις λήξει η βουλευτική περίοδος, με προεδρικό διάταγμα, που προσυ­πογρά­φεται από το Yπουργικό Συμβούλιο, διατάσσεται η διενέργεια γενικών βουλευτικών εκλογών...»  Επομένως βουλευτικές εκλογές κανονικά πρέπει να διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια. Άρα από τη μεταπολίτευση (πρώτες εκλογές 1974) έως σήμερα θα έπρεπε να ειχαν γινει μονο 10 βουλευτικές εκλογες, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010.  Οι επόμενες εκλογές θα γίνονταν το 2014 και όχι φέτος! Αυτα βέβαια θα ίσχυαν αν υπήρχε ομαλή πολιτική πορεία στη χώρα μας. Όμως με διαφορα νομικά παραθυράκια και με βαση αλλες διατάξεις του συντάγματος τελικά στην Ελλάδα προκηρύσσονται εκλογές πολύ συχνότερα.  Έτσι από το 1974 μέχρι σήμερα στήθηκαν κάλπες για το κοινοβούλιο τις εξής φορές? Νοέμβριος 1974, Δεκέμβριος 1974 (δημοψήφισμα), 1975, 1977, 1981, 1985, Ιούνιος 1989, Νοέμβριος 1989, 1990, 1993, 1996, 2000, 2004, 2007, 2009, Μάιος 2012.  Σύνολο 16 φορές!  Οι επερχόμενες εκλογές του Ιουνίου 2012 θα είναι η 16η εκλογικη αναμετρηση μετά την μεταπολίτευση και η 17η φορά που θα στηθούν κάλπες για την κοινοβουλευτική πορεία της χώρας!

Έχουμε λοιπόν 17 βουλευτικές εκλογές σε ένα διάστημα 38 ετών που θα έπρεπε να είχαν γίνει
μόνο 10! Στο ίδιο διάστημα ας συνυπο­λογίσουμε και τις 10 εκλογικες αναμετρήσεις της τοπικής αυτοδιοι­κήσεως (δημοτικές, νομαρχιακές κ.λπ.)? 1975, 1978, 1982, 1986, 1990, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010, οι οποίες είναι πάντοτε διπλές (σε δύο συνεχόμενες κυριακές), άρα 10 Χ 2 = 20 φορές ο λαός στις κάλπες. Τέλος ας θυμηθούμε και τις 7 ευρωπαϊκές εκλογές 1981, 1984, 1989, 1994, 1999, 2004 και 2009 (αυτές του 1981 συνέπεσαν με τις βουλευτικές).

Πίνακας που δείχνει πόσες φορές ο λαός πήγε στην κάλπη
από το 1974 μέχρι σήμερα.

1) 17 Νοεμβρίου 1974, πρώτες βουλευτικές εκλογές της μεταπολίτευσης.
2) 8 Δεκεμβρίου 1974, δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος.
3) 20 Απριλίου 1975, επαναληπτικές και αναπληρωματικές βουλευτικές εκλογές, μόλις 5 μήνες μετά τις πρώτες! (συνήθως συνυπολογίζονται μαζί με τις εκλογές του 1974).
4) Οκτώβριος 1975, δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
5) 20 Νοεμβρίου 1977, πρόωρες βουλευτικές εκλογές μόλις 3 χρόνια μετά τις πρώτες εκλογές και 2μισι χρόνια μετά τις επαναληπτικές!  Κανονικά θα διενεργούνταν τον Νοέμβριο του 1978.
6) Οκτώβριος 1978, δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
7) 18 Οκτωβρίου 1981, βουλευτικές εκλογές (ταυτόχρονα και οι ευρωπαϊκές).
8) Οκτώβριος 1982, δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
9) 17 Ιουνίου 1984, ευρωπαϊκές εκλογές.
10) 2 Ιουνίου 1985, βουλευτικές εκλογές.
11) Οκτώβριος 1986, δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
12) 18 Ιουνίου 1989, βουλευτικές εκλογές.  από εδώ αρχίζει ένα εκλογικό θρίλερ που διαρκεί μέχρι σήμερα!
13) 5 Νοεμβρίου 1989, πρόωρες βουλευτικές εκλογές εντός πενταμήνου.
14) 8 Απριλίου 1990, επίσης πρόωρες βουλευτικές εκλογές.
15) Οκτώβριος 1990, δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.
16) 10 Οκτωβρίου 1993, πάλι πρόωρες βουλευτικές εκλογές (3μισι χρόνια).
17) 12 Ιουνίου 1994, ευρωπαϊκές εκλογές.
18) 16 και 23 Οκτωβρίου 1994, αυτοδιοικητικές εκλογές (νομαρχιακές, δημοτικές και κοινοτικές).
19) 22 Σεπτεμβρίου 1996, πρόωρες βουλευτικές εκλογές εντός τριετίας.
20) 11 και 18 Οκτωβρίου 1998, αυτοδιοικητικές εκλογές.
21) 13 Ιουνίου 1999, ευρωπαϊκές εκλογές.
22) 9 Απριλίου 2000, βουλευτικές εκλογές σχεδόν 6 μήνες νωρίτερα.
23) 13 και 20 Οκτωβρίου 2002 αυτοδιοικητικές εκλογές.
24) 7 Μαρτίου 2004, βουλευτικές εκλογές.
25) 13 Ιουνίου 2004, ευρωπαϊκές εκλογές.
26) 15 και 22 Οκτωβρίου 2006, αυτοδιοικητικές εκλογές.
27) 16 Σεπτεμβρίου 2007, βουλευτικές εκλογές σχεδόν 6 μήνες νωρίτερα.
28) 7 Ιουνίου 2009, ευρωπαϊκές εκλογές.
29) 4 Οκτωβρίου 2009, πρόωρες βουλευτικές εκλογές μετά 2 χρόνια.
30) 7 και 14 Νοεμβρίου 2010, αυτοδιοικητικές εκλογές.
31) 6 Μαΐου 2012, πρόωρες βουλευτικές εκλογές μετά 2μισι χρόνια.
32) Οι επερχόμενες επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012.

Σ’ αυτές τις 32 κάλπες πρεπει να προσθέσουμε και τον β΄ γύρο των 10 αυτοδιοικητικών εκλογών, άρα γενικό σύνολο 42 φορες στην κάλπη μέσα σε 38 χρόνια! Δηλαδή αντιστοιχεί μία εκλογική αναμέτρηση καθε 11 μήνες! Ενώ σ’ αυτό το διάστημα έπρεπε να είχαν γίνει 20 εκλογες (10 βουλευτικές και 10 τοπικής αυτοδιοικήσεως), έχουν γίνει 42, υπερδιπλά­σιες! Λες και οι πολιτικοί είναι τίποτε αργόσχολοι χαραμοφάηδες και για να βρίσκονται σε δουλειά, για να φαίνεται ότι εργάζονται, δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να σκαρφίζονται νέες εκλογές.  Ένας ολόκληρος λαός εθισμένος... στις κάλπες. Ένα έθνος διακατεχόμενο από ...εκλογική υστερία. Η πολιτική ζωή των Ελλήνων ένα συνεχές εκλογικό θρίλερ!

Από τις 17 βουλευτικές εκλογές της χώρας μόνον 4 έγιναν στην συμπλήρωση της τετραετίας (1981, 1985, 1989, και 2004)? όλες οι άλλες ήσαντε πρόωρες! Επίσης θα μπορού­σαν να ειχαν αποφευ­χθεί κάποιες πολλαπλες προσφυγές στις κάλπες μέσα στον ίδιο χρόνο, αν φρόντι­ζαν οι ευρωπαϊκές εκλογές να συμπί­πτουν με τις εθνικές (βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές), όπως έγινε το 1981.  Για παράδειγμα, αν οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές του 2000 διεξά­γονταν λίγο αργότερα (Ιούνιο ή Ιούλιο), άνετα θα μπορούσαν οι βουλευτικες του 2004 να διαξαχθούν ταυτόχρονα με τις ευρωπαϊκές του ίδιου χρόνου, και όχι να υποχρεωθούν οι πολίτες ύστερα από 3 μήνες να ξαναψηφίσουν, εν μέσω προετοιμασιών των ολυμπιακών αγώνων.  Ομοίως οι ευρωπαϊκές εκλογές του 1994 θα μπορούσαν ίσως να διεξαχθούν ταυτόχρονα με τις νομαρχιαχές και δημοτικές του ίδιου χρόνου, ενώ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το 2009 αφού έτσι κι αλλιώς θα προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές να μη γίνονταν μαζί με τις ευρωπαϊκες στις 7 Ιουνίου, αλλά διεξήχθησαν μετά το καλοκαίρι στις 4 Οκτωβρίου;  Ειναι σαφές ότι όσοι σχεδιάζουν ή προκαλούν αυτές τις πρόωρες εκλογές έχουν πολιτική μυωπία και βλέπουν μόνο το συμφέρον τους στο παρόν ή το άμεσο μέλλον και δεν μπορούν ή δεν τους ενδιαφέρει να δούν λίγο παραπέρα, νά κάνουν έναν υπολογισμό για τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι στην νέα περί­οδο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος απουσι­άζει η διενέργεια δημοψηφισμάτων!  Μετά το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974 για την μορφή του πολιτεύματος δεν ξανάγινε άλλο δημοψήφισμα.  Ο «κυρίαρχος» λαός δεν κλήθηκε άλλη φορά να εκφράσει την γνώμη του, να νομιμοποιήσει ή όχι τις επιλογές των πολιτικών ανδρών.  Φαίνεται ότι για κάποιους δημοκρατία σημαίνει να εγκλωβίζουν τον λαό στην κομματική λογική, στην «στάνη».  Και όσο δεν γίνονται δημοψηφίσματα τόσο συχνότερα έχουμε εκλογικές αναμετρήσεις, ενω το δημοψήφισμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, για να αποφύγουμε τις συχνές βουλευτικές εκλογές, θα κόστιζε λιγότερο, και ο λαός θα εκφραζόταν πιο ελεύθερα και χωρις κομματικους δεσμους. Το δημοψήφισμα θα μπορούσε να ειναι ενα βήμα πιο κοντά στην αμεση και συμμετοχική δημοκρατία, την στιγμή που η κομματοκρατία έχει καταν­τήσει το αντίθετό της.

Από το 1989 αρχίζει ενα εκλογικό θρίλερ που ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει ακόμη.  Το διάστημα 1989-1990, μέσα σ’ ένα χρόνο και δυο μήνες, γίνονται 4 απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις!  Εκείνο το διάστημα ήταν μία πολιτική κρίση για την χώρα, αλλά απο τότε μέχρι σήμερα καμμία βουλή δεν συμπλήρωσε την προβλεπόμενη από το σύνταγμα τετραετή θητεία με εξαίρεση την περίοδο 2000-2004.  Αρα η τότε κρίση δεν ξεπεράστηκε και συνεχίζεται μέχρι τώρα.

Η συχνή και πρόωρη προσφυγή στις κάλπες εκ μέρους των κομμάτων και πολιτικών αρχηγών, κάποτε με αστείες ή και ανύπαρκτες δικαιο­λογίες, είναι ασφαλώς απογοητευ­τικό φαινόμενο.  Δείχνει έλλειψη ικανοτήτων εκ μέρους των πολι­τικών. Αδυναμία να κυβερνήσουν. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ηγεσία και κυβέρνηση.  Αγνοούν τις πραγματικες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα, και όταν έρχονται σε επαφή με την αλήθεια, τρομάζουν, φεύγουν, κάνουν λάθη, καταστρέφουν τον τόπο. Πάντως ο λαός αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχουν πλέον πολιτικές μορφές που να εμπνέουν εμπιστοσύνη γι? αυτές τις θέσεις. Το πολιτικό αδιέξοδο πολιτικών και ψηφοφόρων είναι κάτι παραπάνω από εμφανές.

Δεν μπορώ να γνωρίζω βέβαια ποια σκοτεινά σχέδια μάς επιβάλλουν τις συχνές και πρόωρες εκλογές. Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι, εσωκομματικοί ή άλλων συμφερόντων, που οδηγούν τους πολιτικούς «μας» στις πρόωρες εκλογές. Η παρατεταμένη ακυβερ­νησία, το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος της συχνής προσφυγής στις κάλπες, η έλλειψη πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας στην χώρα, διάφορα οικονομικά συμφέροντα (εμπόριο χαρτιού, διαφη­μιστές, ναυτιλία, ενεργειακή κρίση, διεθνή οικονομικά τράστ, δανειακές οφειλές κ.λπ.), θέματα εξωτερικής πολιτικής, και άλλες παράμετροι, θα πρέπει ασφαλώς να συνεκτιμηθούν.  Το διαίσθανομαι όμως ότι δεν είναι τυχαίο, κάτι τρέχει μ’ αυτήν την ιστορία, κάποια συμφέροντα θίγονται και κάποια άλλα ωφελούνται.

Έχει γίνει βεβαίως αντιληπτό ότι αυτή η ιστορία δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον και ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν πρόκειται να είναι αιωνίως πρόβα­τα που θα τα σέρνουν στις στάνες των κομμά­των. Οι πολλές και συχνές εκλογές πρέπει να σταματήσουν, διότι η χώρα απλά δεν αντέχει άλλο.  Το πρώτο βήμα έχει γίνει ήδη με νόμο του κράτους που προβλέπει ότι οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές θα διεξαχθούν λίγο νωρίτερα το 2013 αντί το 2014, αλλα απο εκείνη την χρονια (2013) θα γίνονται κάθε 5 χρόνια, μήνα Ιούνιο, μαζί με τις Ευρωεκλογές.  Πολύ σωστή απόφαση και ελπίζω να μην την αλλάξει κάποια επόμενη κυβέρνηση, ακόμη και αν έρθει (υποθετικά) κάποια στιγμή που δεν θα είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται συχνότερα οι αυτοδιοικητικές εκλογές.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ο πολιτικός κόσμος ότι ήρθε η ώρα να γίνουν σοβαρές και σημαντικές αλλαγές στα πολιτικά πράγματα.  Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές μας στο κοινοβού­λιο. Ολόκληρος Καναδάς με πληθυσμό 35 εκατομμύρια ανθρώπους έχει μόνο 413 βουλευτές, γιατί λοιπόν στην Ελλάδα με πληθυσμό κάτω από το 1/3 του Καναδά δεν αρκεί ενα κοινοβούλιο 200 εδρών (το μισό του Καναδά) αντί 300;  Άλλα μέτρα συγκρίσεως? Ελβετία (8 εκατομμύρια) με 200 βουλευτές, Ισραήλ (7,5 εκατομμύρια πληθ.) με 120 έδρες, Πορτογαλία (10 εκατομ­μύρια) με 230 έδρες, Αυστρία (8,5 εκατομμύρια) με 183 έδρες, Λευκορρωσία (10 εκατομμύρια πληθυσμός) με 110 βουλευτές.  Βέβαια για να μειωθεί ο αριθμός των Ελλήνων βουλευτών πρέπει να γίνει και κάτι ακόμη.  Πρέπει να πάψει η κυβέρνηση να αποτελείται απο εν ενεργεία βουλευτές.  Δεν μπορεί τα μέλη της κυβερνήσεως, που ασκούν την εκτελεστική λειτουργία, να μετέχουν και στην βουλή που ειναι νομοθετικο σώμα.  Τότε δεν τηρείται η διάκριση των τριών λειτουργιών ή εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής), που ειναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και αν γίνουν αυτά, τελειώσαμε; Μπήκαμε στον σωστό δρόμο, λύσαμε τα πολιτικά μας προβλήματα και μπορούμε να είμαστε αμέριμνοι και απαθείς; Όχι βέβαια. Εφόσον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται κάθε 5 χρόνια, και εφόσον από το 2013 και εξής θα εκλέγονται και οι «άρχοντες» (τρομάρα τους!) της τοπικής αυτοδιοι­κήσεως ανα πενταετία, νομίζω ότι είναι πολύ φυσικό το ίδιο να γίνει και για τους βουλευτές. Να αυξηθεί η κοινοβουλευτική θητεία στα 5 χρόνια. Ίσως και του Προέδρου της Δημοκρατίας να αυξηθή στα 6 ή 7 χρόνια.  Αφου έτσι κι αλλιώς ο ΠτΔ δεν κάνει που δεν κάνει τίποτε, παίρνει δε και ενα μισθό από την φτωχή Ελλάδα μεγαλύτερο από τον μισθό του Προέδρου των ΗΠΑ, που ειναι το πλουσιότερο και δυνατότερο κράτος σήμερα, και ο πρόεδρός του κυβερνάει πραγματικά και δουλεύει σκληρά, γιατί κάθε τρεις και λίγο να έχουμε νέο πρόεδρο; Και γιατί να έχουμε πολλούς συνταξιούχους προέδρους της Δημοκρατίας; Γιατί να μην επιτρέπεται κάποιος να γίνη και 3η και 4η φορά και όσες φορές τυχόν εκλεγή πρόεδρος της Δημοκρατίας; Για να έχουμε εμείς, ένα αδύνατο οικονομικά κράτος, υπό απειλούμενη πτώχευση, 10 συνταξιούχους Προέδρους τΔ;

Και στα οικονομικά βέβαια των βουλευτών και των μελών της Κυβέρνησης πρέπει να γίνουν αλλαγές, δραστικές περικοπές και άγριες.  Και όσοι θέλουν από δω και στο εξής να εκλέγονται είτε βουλευτές και μέλη της Κυβέρνησης είτε δήμαρχοι και νομάρχες και περιφερειάρχες να υπογράφουν με τον λαό ένα δικό τους μνημόνιο λιτότητας, δεσμευτικό γι’ αυτούς τους ίδιους, που θα λέει ότι αν δεν δουλεύουν σωστά, υπεύθυνα, σοβαρά και με οικονομία, δεν θα παίρνουν τον μισθό τους, σαν τιμωρία!

Δεν είμαστε ανεγκέφαλοι πολίτες ούτε Ευρωπαίοι Β΄ κατηγορίας!  Δεν πρέπει να επιτρέπουμε από δω και στο εξής στα κόμματα και στις πολιτικές παρατάξεις να μας εκμεταλλεύονται εκλογικά, το αντίθετο πρέπει να γίνεται. Με νομοθετική ρύθμιση να μην επιτρέπεται στους βουλευτές και σε όλους τους πολιτικούς να αμφισβητούν και να απορρί­πτουν την λαϊκή ετυμηγορία.  Να υποχρεωθούν τα κοπρόσκυλα να σέβονται το αποτέλεσμα της κάλπης.  Και να είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν και να κάνουν κυβερνήσεις συνεργασίας.  Αμα διαχωριστεί η ιδιότητα του βουλευτή από αυτην του μέλους της κυβερνήσεως, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα κα πιο ξεκάθαρα. Και οποιος δεν θα θέλει να υπακούσει στην λαϊκή εντολή να του αφαιρείται η βουλευτική ιδιότητα και να στέλνεται στο σπίτι του και να του απαγορεύεται το «εκλέγεσθαι».  Να μην μπορεί να ξαναβάλει υποψηφιότητα ούτε να συμμετάσχη σε βουλή, κυβέρνηση, δημοτικό ή νομαρχιακό ή περιφεριακό συμβούλιο, σε καμμία απολύτως θέση. Να του επιτρέπεται μόνο το «εκλέγειν», μόνο να ψηφίζει, και πάλι πολύ του είναι!  Και δεν θα πρέπει να επιτρέπεται σε κανέναν να βάλη υποψηφιότητα για τα κοινά, αν δεν έχει κάποιες προϋποθέσεις, π.χ. να έχη προσφέρη στην πατρίδα και στην κοινωνία, να εχη υπηρετήση την θητεία του σε μάχιμη θέση (για τους αντρες), να ειναι επιτυχημένος στην δουλειά του ή στην επιχείρησή του ή στην οικογένειά του ή σε όλα μαζί. Αμα κάποιος δεν μπορεί να κουμαντάρει τα οικονομικά του σπιτιού του θα μπορέσει να νοικοκυρέψη τα οικονομικά του δήμου ή του κράτους; Παλαβομάρες λέμε;

Σχετικά με τις εκλογές θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν και άλλες αλλαγές, επώδυνες βέβαια, που μπορεί να μη μας αρέσουνε γιατί εχουμε κακομάθει αλλα είναι αναγκαίες. Πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε περισ­σότερο μεταξύ μας και σαν ατο­μα και σαν κοινωνικές τάξεις και σαν έθνος. Και αυτό πρέπει να γίνει καθημερινό μας βίωμα, κοινωνικό μας γνώρισμα, και να εκφραστή και στην πολιτική κατάσταση του τόπου.  Ο πολυκομματισμός και η πολυδιάσπαση κάθε άλλο παρά συνεργασία και ομόνοια δείχνει.  Ο Καναδάς έχει περίπου 25 κόμματα σε όλη την επικράτεια, το Μεξικό των 114 εκατομμυρίων κατοίκων έχει μόλις 8 κόμματα, ενώ οι Η.Π.Α. των 314 εκατομμυρίων έχουν κυρίως δύο μεγάλα κόμματα και καμμιά 30αριά μικρά και τοπικά που εν τέλει εντάσσονται στα δύο μεγάλα ή απορροφώνται από αυτά. Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων έχει σήμερα κάπου 60 πολιτικά κόμματα, σχεδόν διπλάσια από την Γαλλία (66 εκατομμύρια), την Γερμανία (82 εκατομμύρια) και την Ιταλία (60 εκατομμύρια)!  Δεν ξέρω αν και με ποιόν τρόπο μπορεί να επιτευχθή αυτό, αλλά νομίζω ότι πάνω από 10 πανελλήνια κόμματα δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές, και πάλι πολλά είναι.  Περισσότερα από 10 κόμματα είναι υπερβολή, είναι τρέλλα.  Δεν έχουμε, αυτήν την στιγμή τουλάχιστον, τέτοια πολυτέλεια. Και δεν έχει και νόημα μια τέτοια πολυδιάσπαση, δεν υπηρετεί εν τέλει την βελτίωσι και την ενδυνάμωση της πατρίδας.  Μόνο αποδυνάμωση φέρνει...

Στο κάτω κάτω όλοι οι πολιτικοί της χώρας δεν είναι Έλληνες; Για το καλό της Ελλάδας δεν αγωνίζονται; (όπως υποτίθεται).  Πόσο πια τεράστιες διαφορές τους χωρίζουν;  Να υποχρε­ωθούν λοιπόν να βρίσκουν σημεία συμφωνίας και συνεργασίας και να σεβονται τα αποτελέσματα των εκλογών.  Στις αυτοδιοικητικές εκλογές να σταματήσει να υπάρχη δευτερος γύρος.  Από τον πρώτο γύρο, με μία κυριακή, να βγαίνουν τα τοπικά συμβούλια, οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες.  Επίσης μετα τις βουλευτικες εκλογές να μην μπορούν να γίνουν αλλες, αν δεν περάσουν τουλάχιστον 4,5 χρόνια (είπαμε ότι το κοινοβούλιο θάχει πενταετή θητεία).  Όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συνεργαστούν να χάνουν την θέση για την οποία εκλέχτηκαν και να γυρίζουν στα σπίτια τους χωρίς δικαλίωμα να ξαναβάλουν υποψηφιότητα στην ζωή τους για κανένα δημόσιο αξίωμα.  Δεν τους θέλουμε.  Στην θέση τους να μπαίνει ο επόμενος. Μέχρι να βρεθή ο κατάλληλος, ο άνθρωπος που πραγματικά ενδιαφέρεται για τον τόπο.

Επίσης πρέπει να αλλάξει το σύστημα των κομματικών ψηφοδελτίων, δηλαδή να καταργηθή.  Να μπορούν οι ψηφοφόροι, όσοι έχουν δικαίωμα να βάζουν πάνω από ένα σταυρό, να ψηφίζουν ταυτόχρονα πρόσωπα διαφορετικών κομμάτων.  Έχω δικαίωμα να βάλω τρείς σταυρούς στον νομό Θαλασσοπνίχτρας; Θέλω να ψηφίσω έναν από τους μόβ, έναν από τους καφέ και έναν από τους ασημένιους! Τέρμα στους κομματικούς περιορισμούς. Τα σημερινά κόμματα, έτσι όπως λειτουργούν, πρέπει να πεθάνουν, να καταστραφούν εντελώς όλες οι δομές τους, να ξεδοντιαστούν οι καρχαρίες, για να ξαναζήσει η δημοκρατία. Ενα ενιαίο ψηφοδέλτιο λοιπόν σε κάθε εκλογική περιφέρεια με τα ονόματα ολων των υποψηφίων όλων των κομμάτων. Και όποιος δεν θέλει να επιλέξει κανέναν υποψήφιο αλλα θέλει να ψηφίσει κάποιο κόμμα, τότε να έχει δικαίωμα να βάλει σταυρό στον τίτλο του κόμματος. Και μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση να μην μπορεί να βάλει παραπάνω από έναν σταυρό στο ψηφοδέλτιο.

Με τέτοιες συντονισμένες αλλαγές, που θα τις διεκδικήσουμε, θα τις απαιτήσουμε και θα τις επιβάλουμε, μόνο έτσι θα καταλάβουν οι πολιτικοί ότι δεν είμαστε πλέον τα υποζύγιά τους, ότι δεν μπορούμε να σέρνουμε τα δυσβάστακτα και απάνθρωπα βάρη που μας φόρτωσαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, χωρίς να μας ενημερώσουν, χωρίς να μας εξηγήσουν.  Μας πήρε και μας σήκωσε, φτάνει πιά, δεν αντέχουμε άλλο, δεν αντέχει άλλο αυτή η ρημάδα η χώρα.  Ώρα να τους πάρει και να τους σηκώσει και αυτούς...

Αυτή είναι μία ανάλυση των ελληνικών εκλογικών αναμετρήσεων των τελευταίων 38 χρόνων, και αυτά τα συμπεράσματα που βγάζω από τα στοιχεία που έχω υπόψη μου και ήδη παρέθεσα.

Sakis Salos 

alithinapsemata