Βαρύς ακούγεται ο «αμανές» για την Άγκυρα

Βαραίνει το κλίμα για την νέο-οθωμανική Τουρκία. Σίγουρα η Ουάσινγκτον βασίζεται κατά κάποιον τρόπο επάνω της, προκειμένου να υποβοηθηθούν τα δυτικά σχέδια στο θέμα της Συρίας. Εντούτοις κύκλοι της αμερικανικής πολιτικής σκηνής φοβούνται -και με το δίκιο τους- ότι η Άγκυρα θα παρεκκλίνει από τις εντολές και θα θελήσει, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Νταβούτογλου «Στρατηγικό Βάθος», ρόλο μεγαλύτερο απ’ όσο της αναλογεί βάσει παγκόσμιου σχεδιασμού.


Εκ των πραγμάτων όμως τα περιθώρια στενεύουν για τους Τούρκους! Οι Κούρδοι από τη μία καθώς και η επίσκεψη του Ισραήλ στην Ελλάδα με τις δηλώσεις του Σιμόν Πέρεζ περί σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου που είναι υπέρ μας από την άλλη (βλ. κήρυξη ΑΟΖ), ζαλίζουν την Τουρκία και μένει να δούμε προς τα πού θα πέσει, με την Ελλάδα να πρέπει να επαγρυπνεί σε Αιγαίο και Θράκη.

Εξάλλου κάπου πρέπει να αποδοθεί το φταίξιμο για το τωρινό φιάσκο στη ΝΑ Τουρκία εναντίον των Κούρδων ανταρτών. Η κοινή γνώμη πρέπει να αναπροσανατολιστεί, έτσι ώστε να κατευναστεί το κεμαλικό στρατόπεδο, το οποίο παρακολουθεί από το παρασκήνιο τις όποιες εξελίξεις με μεγάλη προσοχή και ετοιμότητα. Ήδη ο Ερντογάν έκανε λόγο για ξένους υποστηρικτές του PKK και κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι φωτογραφίζει την Ελλάδα, αφού όλοι γνωρίζουμε την τουρκική «άποψη» ότι Κούρδοι αντάρτες εκπαιδεύονται εντός συνόρων μας, με τα γειτονικά ΜΜΕ να βαφτίζουν πρόσφατα το κέντρο φιλοξενίας διαφόρων προσφύγων στο Λαύριο «στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατών».
Είναι μεγάλη ευκαιρία, τώρα που οι συγκυρίες στριμώχνουν το τουρκικό κράτος, να προβεί η Αθήνα στις κατάλληλες συμμαχίες με σκοπό την αντιμετώπιση του υπ’ αριθμόν ένα γεωπολιτικού αντιπάλου της Αθήνας, ο οποίος επιβουλεύεται Θράκη, Αιγαίο και όχι μόνο. Θετική η προσέγγιση με το Ισραήλ, κάτι που σε συνδυασμό με την τάση της Άγκυρας να κινείται στον αστερισμό του μεγαλοϊδεατισμού, ίσως «μαλακώσει» την θέση της Ουάσινγκτον σχετικά με την μη κήρυξη της ΑΟΖ από ελληνικής πλευράς. Ειδικά αν στο Αιγαίο μπει και η Ρωσία με τον μανδύα των επενδύσεων, τότε στη γείτονα θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν.
Όπως και να χουν τα πράγματα, η παρούσα φάση αποδεικνύει ότι η Τουρκία δεν είναι το φόβητρο που πολλά «κέντρα» στην Ελλάδα μας παρουσίαζαν, αλλά ένας «γίγαντας με γυάλινα πόδια», όπως πολύ εύστοχα είχαν ονομάσει παλαιότερα την ισλαμική χώρα πραγματικοί γνώστες της γεωστρατηγικής σκακιέρας.

ΠΥΓΜΗ.gr