Ζούμε έναν νέο εμφύλιο! Επιτέλους, κάποιος πρέπει να τολμήσει να το πει δημοσίως. Ας είμαι εγώ. Δεν έχω να χάσω τίποτα. Τουλάχιστον αυτό που λέω στην οικογένεια και τους φίλους μου -και συμφωνούμε- ας το γράψω και σε αυτό το ελεύθερο site, το aixmi.gr, που φιλοξενεί δίπλα δίπλα όλες τις απόψεις.
Εκ διαμέτρου αντίθετες καμιά φορά. Το άσπρο και το μαύρο. Αλλά αυτό
είναι η ελευθεροτυπία και η δημοκρατία. Η απόλυτη ελευθερία της σκέψης.
Στα παλιά τα χρόνια, δεξιοί και αριστεροί πυροβολούσαν, ο ένας τον
άλλο, πλακώνοντας στις μπουνιές και σφάζονταν με μαχαίρια και
κονσερβοκούτια. Σήμερα που οι ιδεολογίες έχουν εκλείψει υπάρχουν δύο
στρατόπεδα, οι
«βολεμένοι» δημόσιοι υπάλληλοι (κι όντως κάποιοι διάγουν
πολυτελή βίο χωρίς κανένα άγχος επιβίωσης για τα επόμενα εκατό χρόνια,
αλλά υπάρχουν και οι σκληρά και τίμια εργαζόμενοι δημόσιοι) και οι
ταλαίπωροι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Εδώ υπάρχει μόνο αλήθεια,
γιατί όποιος εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα (οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνει και, μάλιστα, με
αναξιοπρεπείς μισθούς) κρίνεται κάθε μέρα και κάθε ώρα κι αν δεν παράξει
έργο απολύεται.
Όμως, και στο δημόσιο υπάρχουν εργαζόμενοι ιδιαίτερα οι προσληφθέντες
τα τελευταία χρόνια που υποφέρουν. Αφήστε τους συνδικαλιστές, τα ρετιρέ
και τους άεργους των κομματικών στρατών.
Αυτά τα δύο στρατόπεδα, λοιπόν, «σφάζονται» λεκτικά (προς το παρόν)
και ελπίζω να παραμείνουν σε αυτό το επίπεδο. Και στη μέση το πάνω από
ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα (γιατί τόσοι είναι οι
άνθρωποι χωρίς δουλειά, εκτός από το 1.200.000 το «επίσημο» υπάρχουν οι
300.000 άνθρωποι που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται επί τις
επιχειρήσεις από τρείς έως οκτώ μήνες και οι υποαπασχολούμενοι ή εκ με
εκ περιτροπής εργασία).
Αν παρεμβάλουμε σε αυτά τα δύο «στρατόπεδα» τους προκλητικούς
φοροφυγάδες και τους συνεπείς μισθωτούς και συνταξιούχους
φορολογούμενους, αλλά και τους παράφρονες που επιθυμούν επιστροφή στη
δραχμή και τους νουνεχείς που βλέπουν πως η λογική επιβάλει παραμονή στο
ευρώ, τότε το κοινωνικό μείγμα είναι εκρηκτικό.
Τέλος, προσθέστε σε αυτό το «ναρκοπέδιο» και το 1.000.000 παράνομους
μετανάστες, που πολλοί απ’ αυτούς εξ ανάγκης για να επιβιώσουν γίνονται
κακοποιοί, από κλοπές κινητών τηλεφώνων μέχρι ένοπλες εισβολές και
δολοφονίες ανθρώπων μέσα στα σπίτια τους.
Η λάβα είναι έτοιμη να ξεχυθεί και να παρασύρει ό,τι βρει
μπροστά της. Ο σύγχρονος εμφύλιος στην Ελλάδα του 2012 έχει ξεκινήσει.
Αρχικά σε ψυχολογικό επίπεδο μίσους μεταξύ μας. Η λογική «είσαι
εχθρός μου και θέλεις το κακό της Ελλάδας αν δεν υποστηρίζεις ΣΥΡΙΖΑ»
μου προκαλεί τρόμο και απέχθεια. Είμαι σίγουρος πως όσες απαντήσεις
υπάρξουν από επισκέπτες του site θα είναι από φανατικούς και δεν θα
έχουν καμία ουσία. Την ψυχρολουσία την έφαγα, όμως, και σοκαρίστηκα στο
προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο «κάποτε θα εκλείψουν οι Τραγάκηδες,
Πάγκαλοι, Πετσάλνικοι, Σιούφες, Στρατούληδες και Δρίτσες».
Πίστευα ότι θα γίνει κατανοητό το απλό και προφανές. Ότι καταδικάζω
την τακτική του νεποτισμού, του βολέματος των δικών μας και της
ψηφοθηρίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Αλλά δεν έγινε! Με κατηγόρησε
κάποιος για προπαγάνδα επειδή θίχτηκε γιατί είπα πως ο «αριστερός»
βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσας, δεν καταδίκασε το εμετικό περιστατικό
φοροδιαφυγής της Ύδρας επειδή παίρνει ψήφους από τη νησί και τον έβαλα
στο ίδιο τσουβάλι με τον Τραγάκη που διόρισε στη βουλή το σόι του. Ή
ένας άλλος με εγκάλεσε για τον Σημίτη, που θεωρεί ότι έσωσε την Ελλάδα! Σε λίγο θα καλέσουμε ως σωτήρα και τον Αλογοσκούφη. Αλλά θα μου πείτε, εδώ επέστρεψε ως μεσσίας ο Χατζιδάκης, οπότε ας τα περιμένουμε όλα σε αυτή τη χώρα.
Καλό φθινόπωρο εύχομαι από καρδιάς σε όλους. Με κουράγιο και πίστη. Και σας το εύχεται ένας άνθρωπος που είναι απλήρωτος τρεις μήνες.
Ένας απλός εργαζόμενος επί 27 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα με άνεργους
στην οικογενειά του και άγχος, κυριολεκτικά, για την επιβίωση. Να ένα
άλλο κοινωνικό μέτωπο εμφυλίου. Οι πολίτες και οι δημοσιογράφοι. Μόνο
που δημοσιογράφοι, όπως νομίζουν άδικα πολλοί συμπατριώτες μας δεν είναι
οι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών «παραθυράτοι», οι χλιδάτοι
μεγαλοεκδότες και τα κομματικά «κοπρόσκυλα» με τα ατσαλάκωτα κοστούμια
της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά οι χιλιάδες άνεργοι στο χώρο του Τύπου, οι
εργαζόμενοι με περικοπές έως 40% στους μισθούς τους ή και απλήρωτοι επί
μήνες στα Μέσα Ενημέρωσης, οι άνθρωποι που δεν έχουν Σαββατοκύριακα και
αργίες, αλλά και αρκετοί τίμιοι δημοσιογράφοι σε υψηλά επιτελικές θέσεις
μακριά από κόμματα και συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου