Χωρίς συνοχή, χωρίς πάτημα … by Lit Maiden

Ξύπνησα σήμερα, όπως κάθε μέρα άλλωστε, με το ράδιο-ξυπνητήρι στο κομοδίνο πάνω να παίρνει μπρός από μόνο του στην προκαθορισμένη ώρα. Ο σταθμός δεν είναι της επιλογής μου. Ο κύριος που κοιμάται δίπλα μου, με τον οποίο μοιράζομαι το κρεβάτι χρόνια τώρα, θέλει κάτι σε λαϊκό, και δεν του πάω κόντρα γιατί ούτως ή αλλιώς έτσι και γουστάρω τα τραγούδια ενός σταθμού πρωί πρωί, σιγά μη σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Άσε το βαθύ λαρύγγι λέω από μέσα μου να ουρλιάζει κελαηδιστά στο όφωνο εκεί, να με χαλάει πρωινιάτικα τόσο ώστε να αναγκαστώ να σηκωθώ στο άψε σβήσε να πάω για το καθιερωμένο κατούρημα.

 

Και έτσι περνάνε οι μέρες με το ίδιο πρωινιάτικο ξύπνημα, με την ευγενική χορηγία του μικρού γκρίζου ράδιο-cd που κάθεται περήφανα δίπλα στο προσκέφαλό μου.

 

Έτσι περνάνε μέχρι αυτή την εβδομάδα, την Μεγάλη Εβδομάδα. Τις τελευταίες τρεις μέρες, αυτό το μικρό γκρίζο κουτί με πειράζει όσο ποτέ άλλοτε. Το κελάηδισμα, το τρέμουλο της τραγουδιάρας να κλαίει για τον παιδαρά που την παράτησε, να εύχεται κακό να πάθει ο εγωισταράς τεκνατζής της, με γεμίζει αφάνταστη λύπη. Προχθές η λύπη ήταν αγανάκτηση. Μάλλον περνάω τα πέντε  βήματα που λένε περνάει όποιος θρηνεί τον θάνατο ενός αγαπημένου.

 

Δυστυχώς αυτό το κακό έχω. Αντί να βλέπω τα πράγματα έτσι όπως έχουν, κάθομαι και βρίσκω τη σημασία πίσω απ’ τις πράξεις σε οτιδήποτε αντικρίζω. Δυστυχώς το γκρίζο κουτάκι με θυμίζει άλλες χρονιές, όταν αυτή η κοινωνία έστω και εθιμοτυπικά κρατούσε τα προσχήματα και δεν έπαιζε τραγούδια της οκάς, της δεκάρας, της μιας βραδιάς. Έστω εθιμοτυπικά, κάναμε κράτει για μια εβδομάδα και σεβόμασταν το θρησκευτικό πνεύμα των ημερών.

 

Γελοιότητες είναι αυτές, θα με πεις …. τι τον νοιάζει τον άλλον αν κάποιοι έχουν Πάσχα, αν σοβαρεύονται λίγο αυτές τις μέρες γιατί πραγματικά αισθάνονται ότι κάποιος πέθανε για τα διδάγματα αγάπης που ήθελε να δώσει στον κόσμο. Και με το δίκιο τους βέβαια. Ελεύθερος είναι ο καθένας μας να πιστεύει ότι θέλει. Εκεί δεν είναι το θέμα μου.

 

Η στεναχώρια που με τρώει κάθε πρωί που με ξυπνάει το τσιφτετέλι εδώ και λίγες μέρες είναι επειδή συνειδητοποιώ πως χάθηκε ένα ακόμα πράγμα που κάναμε όλοι μαζί, σαν Έλληνες. Ένα ακόμα έθιμο να το πει κανείς; μια συμπεριφορά; ένα χαρακτηριστικό που δεν το ζεις στο εξωτερικό;

 

Η αλήθεια είναι ότι φθείρεται η Ελλάδα σιγά σιγά, αυτή η χώρα που για μένα ήταν ο παράδεισος, όσο αφελές και αν αυτό ακούγεται για όσους δεν ζήσαν μακριά της για πολλές δεκαετίες. Μας μαθαίνουν συμπεριφορές “ο καθένας ότι θέλει ας κάνει”, “εγώ για πάρτη μου σκέφτομαι” (όπου τους παίρνει φυσικά) δημιουργώντας κλίμα ασέβειας και διχοτόμησης, αποκοπή από τα παλιά, τα ξεπερασμένα, τα απλοϊκά.

 

Το κρίμα της υπόθεσης είναι πως η κοινωνία μας διαμελίζεται όσο πάει και πιο πολύ. Η πολυπολιτισμικότητα έχει φέρει μαζί της μια οξύμωρη και άχρωμη ομοιογένεια που άλλοι την ονομάζουν παγκοσμιοποίηση, εγώ την λέω Βαβυλωνία. Και όλοι ξέρουμε πως κατέληξε αυτή η ένδοξη αυτοκρατορία με τη συμβολή των Περσών.

 

Δεν υπάρχουμε σαν ενότητα, σαν Ελλάδα πλέον, όσο αστείο και αν ακούγεται να το συμπεραίνει κανείς με ένα γρήγορο zapping στο ραδιόφωνο την Μεγάλη Εβδομάδα.

 

Δεν σείω σταυρούς στον αέρα, δεν ωρύομαι σαν κάποιους υστερικούς υπέρ της Εκκλησίας. Απλά διαπιστώνω ένα γεγονός που μαζί με την σημερινή εικόνα του τόπου δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία μας πια: μια Ελλάδα χωρίς πειθαρχημένη αντίδραση, χωρίς συνοχή, χωρίς πάτημα. Μια Ελλάδα δοσίλογων, χωρίς αρχές, χωρίς υγιή όρια, αγάπη και σεβασμό.

 

Μάλλον περνάω τα βήματα που λένε περνάει όποιος θρηνεί τον θάνατο ενός αγαπημένου είπα πιο πριν. Πέρασα το στάδιο του θυμού,  είμαι στο στάδιο της μελαγχολίας. Άμα φτάσω στην αποδοχή, τότε θάψτε με κιόλας.

mysatelite