Ο άνευ όρων «ευρωπαϊσμός», «γεννήτορας» του μεταπρατισμού στην Ελλάδα

Γράφει ο Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

Ο ελλαδικός χώρος, χάριν της εξαιρετικής γεωγραφικής του θέσης, υπήρξε πάντα σταυροδρόμι πολιτισμών και ιδεών. Ωστόσο ο Ελληνισμός κρατούσε πάντα την δική του πολιτιστική ιδιαιτερότητα, η οποία «ανάγκασε», όσους ξένους βρέθηκαν κατά καιρούς σε επαφή μαζί του, να παραδεχτούν την λάμψη και το μεγαλείο του.

Σήμερα τι συμβαίνει; Η ελληνικότητα απορρίπτεται στο βωμό ενός δήθεν ευρωπαϊσμού. Πρώτα η χώρα απέκτησε μεταπρατικό χαρακτήρα στην παραγωγή πολιτισμού και μετά στην οικονομία. Οργανωτικός σχεδιασμός και διοικητική στελέχωση βασίστηκαν σε τυφλή αντιγραφή των δυτικών προτύπων. Ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι πολιτικοί, διανοούμενοι και επιστήμονες θεωρούν ότι με το να μιμούμαστε την Δύση και να εκθειάζουμε τα «επιτεύγματά» της, θα
γεφυρώσουμε το «χάσμα» μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.

Είναι όλοι τους βαθιά νυχτωμένοι, όμως! Ο μεταπρατισμός στον πολιτισμό γεννά την παρακμή, η οποία με την σειρά της γεννά την μειονεξία. Την μειονεξία απέναντι στους Ευρωπαίους, που θέλουν την ιστορία να ξεκινάει από τον Καρλομάγνο, προκειμένου να κρύψουν την έλλειψη τους σε πολιτιστικό βάθος. Έτσι διατηρείται στα ανώτερα πολιτικά σαλόνια η θεωρία της «ψωροκώσταινας».

Το νεοελληνικό κράτος μετέτρεψε τον κοσμοπολιτισμό του Ελληνισμού σε επαρχιωτισμό και εν τέλει πολιτιστικό απομονωτισμό. Η εν λόγω πραγματικότητα συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας, μάλιστα από υποτιθέμενους «φιλοευρωπαίους μοντερνιστές».

Έτσι τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη συνδέθηκαν με την δυτική νεωτερικότητα, ενώ το ελληνοπρεπές Βυζάντιο ταυτίστηκε με τον δυτικό μεσαίωνα, παρότι από τα τέλη του 19ου αιώνα ένας αξιοπρόσεκτος αριθμός μελετητών από την Δύση, στράφηκε στην σπουδή και την θετική αξιολόγηση του πολιτισμού στο Βυζάντιο και του ιδιαίτερου χαρακτήρα του.

Στην Ελλάδα, όμως, ακούμε μόνο τους ξένους που κατακεραυνώνουν τον Ελληνισμό και εφευρίσκουν ιστορικές θεωρίες, για να κρύψουν το μεγαλείο του, αφού τις διανθίσουν, βέβαια. με «επιστημονικό κύρος». Οι φιλέλληνες μελετητές χαρακτηρίζονται κι αυτοί «γραφικοί» μαζί με εκείνους τους Έλληνες που στα πλαίσια της έρευνας, τολμούν να αμφισβητήσουν την κατεστημένη γνώση και ν’ αποκαλύψουν άγνωστες πτυχές της ελληνικής ιστορίας.

Έτσι κράτος και διανοούμενοι, τυφλοί οδηγοί, οδηγούν στον σκοταδισμό της γνώσης πολλούς συμπολίτες μας, οι οποίοι με την σειρά τους παπαγαλίζουν τις διάφορες θεωρίες, μένοντας μακριά από την ιστορική αλήθεια.

Δυστυχώς, το κράτος βασίζεται μόνο στην ωριμότητα, καλλιέργεια και αποφασιστικότητα λίγων, που σε κάθε τομέα κρατούν την φλόγα αναμμένη, υπομένοντας με στωικότητα τους χαρακτηρισμούς από τους θεσιθηράδες και «παντογνώστες» της εποχής.

Όσο για τους υπόλοιπους, θα τους ταρακουνήσει μόνο μια μεγάλη «σφαλιάρα», η οποία και βρίσκεται προ των πυλών…

tro-ma-ktiko