Του Παναγιώτη Στάθη
Παγιωμένες αντιλήψεις ετών για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα έρχεται να αμφισβητήσει απόφαση του Αρείου Πάγου, που θέτει ως ανατρεπτικό όρο απόλυσης τα κριτήρια της αρχαιότητας, της ηλικίας και της οικογενειακής κατάστασης.
Η απόφαση αυτή (31/2013) δικαιώνει εργαζόμενη σε επιχείρηση επί 33 έτη,
μητέρα ενός παιδιού που σπούδαζε στο εξωτερικό, θεωρώντας καταχρηστική την απόλυσή της καθώς επιλέχθηκε η ίδια να πληρώσει το «μάρμαρο» της προσπάθειας οικονομικής αναδιοργάνωσης της επιχείρησης παρά το γεγονός ότι εκεί εργάζονταν δυο άλλες γυναίκες ηλικίας 27 και 28 ετών με 3-4 χρόνια προϋπηρεσία.
Βέβαια, ο διαχωρισμός των εργαζομένων με κριτήρια τέτοια (π.χ οικογενειακή κατάσταση) θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και «ρατσιστική» απέναντι σε νέους εργαζόμενους χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις και τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, πλην είναι προφανές ότι το ανώτατο δικαστήριο της χώρας συνεκτίμησε αφενός αυτά τα στοιχεία της εργαζόμενης (οικογενειακή κατάσταση κλπ) όσο και τα προσόντα της που δεν αμφισβητήθηκαν (ότι δηλαδή βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο από άποψη προσόντων και προσφοράς) αλλά η απόλυση στηρίχτηκε στις «περικοπές λόγω κρίσης».
Να σταματήσουν το "ρεύμα"
Προφανώς δηλαδή (πέραν της διαφορετικότητας κάθε περίπτωσης που απαιτεί ξεχωριστή νομική αντιμετώπιση) επιχείρησαν να στείλουν και ένα μήνυμα «αυτοσυγκράτησης» απέναντι στο «ρεύμα απολύσεων» εργαζόμενων με μεγαλύτερη προϋπηρεσία ή και έγγαμους, προκειμένου να διατηρούν ή να προσλαμβάνουν νεότερους και φυσικά φτηνότερους υπαλλήλους.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «…η καταγγελία της συμβάσεως εργασίας για οικονομικοτεχνικούς λόγους είναι καταχρηστική, όταν ο εργοδότης, προκειμένου να επιλέξει τους μισθωτούς που θα απολυθούν, παραλείπει να λάβει υπόψη και να συνεκτιμήσει τα ως άνω κριτήρια της αρχαιότητας, ηλικίας, οικονομικής και οικογενειακής κατάστασης του καθενός, όπως επιβάλλεται από το καθήκον προνοίας που τον βαρύνει κατά τα άρθρα 651, 657, 658, 660, σε συνδυασμό με τα άρθρα 200, 281 και 288 του ΑΚ και επιτάσσει την απόλυση εκείνων για τους οποίους το μέτρο αυτό θα είναι λιγότερο επαχθές».
Οι δικαστές βέβαια δεν αναιρούν το δικαίωμα του εργοδότη στη λύση της συνεργασίας με έναν εργαζόμενο κυρίως σε εποχή κρίσης: «…Εξάλλου, επί απολύσεων που οφείλονται σε οικονομικοτεχνικούς λόγους, όπως, μεταξύ άλλων, είναι η αναδιοργάνωση των υπηρεσιών ή τμημάτων της επιχειρήσεως και η μείωση του προσωπικού για λόγους οικονομιών που επιβάλλονται από συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζει η επιχείρηση, η απόφαση του εργοδότη να ανταπεξέλθει στη διαφαινόμενη οικονομική κρίση της επιχειρήσεως δεν ελέγχεται από τα δικαστήρια. Ελέγχεται όμως αφενός ο αιτιώδης σύνδεσμος της επιλογής αυτής και της καταγγελίας συγκεκριμένου εργαζομένου, ως έσχατου μέσου αντιμετώπισης των προβλημάτων της επιχειρήσεως και αφετέρου ο τρόπος επιλογής του εν λόγω εργαζομένου ως απολυτέου, η οποία (επιλογή) πρέπει να πραγματοποιείται με αντικειμενικά κριτήρια, όπως δηλαδή επιβάλλουν η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου